Αὕτη ἡ ἱερά εἰκών τῆς Παναγίας τό «Ἀκένωτον Ποτήριον», ἔχει ἐκ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ἐξιδιασμένη τήν χάριν νά βοηθῆ ποικιλοτρόπως τόν ἀγώνα διά τήν ἀπαλλαγήν τῶν πασχόντων καί καταφευγόντων μετά πίστεως εἰς τήν χάριν Αὐτῆς ἀπό τήν χρήσιν τῶν ναρκωτικῶν καί τῶν παθῶν τῆς μέθης, τοῦ καπνίσματος καί τῶν λοιπῶν ἐξαρτήσεων.
Μέ τρόπο θαυμαστό ἡ Παναγία μας, ἀποκάλυψε διά τοῦ Ὁσίου Βαρλαάμ τήν Χάριν τῆς Ἁγίας εἰκόνος Της, στόν πάσχοντα Στέφανο, ὁ ὁποῖος καί ἔτυχε τῆς θεραπείας του. Ἀπό τότε καθημερινά γίνονται θαυμαστές ἰάσεις τῶν πασχόντων.
«Ἴδε μου τήν θλίψιν τήν ψυχικήν, βλέψον μοι τῷ ὄντι ἐν τῇ χρήσει ναρκωτικῶν, τῷ περιπεσόντι καπνίσματος τῷ πάθει Ἁγνή καί δός μοι νῆψιν καί τήν ἐγρήγορσιν». (ἀπό τόν Παρακλητικό κανόνα)
Κάθε Τετάρτη καί Παρασκευή ψάλλεται ἐνώπιον τῆς ἁγίας εἰκόνος ἡ ἱερά Παράκλησις Αύτῆς, καθῶς καί ὁποιαδήποτε ἡμέρα καί ὥρα ζητηθῆ ἐκ τῶν πασχόντων.
Ημερομηνία Πανήγυρις
Ἡ ἑόρτιος σύναξις πρός τιμήν τῆς ἱερᾶς εἰκόνος, τῆς Παναγίας τό «Ἀκένωτον Ποτήριον» τελεῖται στό Μοναστικό Οἶκο μας τήν 18ην Μαΐου.
Ιστορικό της ιεράς εικόνος της Υπεραγίας Θεοτόκου «Ακενώτου Ποτηρίου»
Τό ἔτος 1878, ἕνα θαυμαστό γεγονός, ἔκανε γνωστή τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πού ὀνομάζεται «Ἀκένωτον Ποτήριον» στόν Ὀρθοδοξο Κόσμο. Στήν περιφέρεια Ἐφραίμοφσκι τῆς ἐπαρχίας Τοῦλα, ζοῦσε ἕνας συνταξιοῦχος στρατιώτης, πού ὀνομαζόταν Στέφανος, ὁ ὁποῖος βασανιζόταν ἀπό τό πάθος τῆς μέθης. Ξόδευε ὅλα τά χρήματά του στό ποτό καί εἶχε περιέλθει σέ ἀξιοθρήνητη κατάσταση. Ἀπ’ τό πολύ ποτό παρέλυσαν τά πόδια του, ἀλλ’ αὐτός ἐξακολουθοῦσε νά πίνει. Μιά νύχτα ὅμως αὐτός ὁ δυστυχής ἄνθρωπος εἶδε ἕνα ἀσυνήθιστο ὄνειρο. Ἕνας μοναχός μέ ἐπιβλητική μορφή τοῦ παρουσιάστηκε στόν ὕπνο καί ἀφοῦ στάθηκε μπροστά του, τοῦ εἶπε τά ἑξῆς:
«Νά πᾶς στήν πόλη Σερποῦγοφ στό μοναστήρι τῆς Παναγίας. Ἐκεῖ θά βρεῖς τήν εἰκόνα Της πού ὀνομάζεται «Ἀκένωτον Ποτήριον». Θά προσευχηθεῖς μπροστά της, καί θά λάβεις θεραπεία σώματος καί ψυχῆς».
Ὁ Στέφανος, μή ἔχοντας καθόλου δύναμη στά πόδια του λόγῳ τῆς παραλυσίας ἀπό τό πολύ ποτό, καί μή διαθέτοντας μεταφορικό μέσο γιά τό ταξίδι αὐτό, δέν ἀποφάσιζε νά τό ἐπιχειρήσει. Ὁ μοναχός τοῦ ξαναπαρουσιάστηκε στόν ὕπνο μέ τήν ἴδια ἐντολή, ἀλλ’ ὁ ἀλκοολικός Στέφανος καί πάλι δέν ὑπάκουσε. Τέλος, ὁ μοναχός τοῦ ἐμφανίστηκε γιά τρίτη φορά καί μέ πολύ αὐστηρότητα, τόν διέταξε νά ὑπακούσειστήν προσταγή του.
Ἔτσι ὁ Στέφανος μέ πολλή δυσκολία, λόγῳ τῆς καταστάσεως τῶν ποδιῶν του, ξεκίνησε ἀμέσως τό ταξίδι. Σταμάτησε τή νύχτα γιά διανυκτέρευση σ’ ἕνα χωριό. Μιά συμπαθητική ἡλικιωμένη γυναίκα γιά νά τόν ἀνακουφίσει ἀπ’ τόν πόνο τοῦ ἔτριψε τά πόδια καί τόν ἔβαλε νά ξαπλώσει σ’ ἕνα μέρος κοντά στό ζεστό φοῦρνο γιά νά γλυκάνει τούς πόνους.
Κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας, ὁ Στέφανος ἔνιωσε μιά μικρή ἀνακούφιση στά πόδια του. Ὅταν ξύπνησε τά πόδια του ἦταν μέν ἀδύναμα, ἀλλά μποροῦσε νά σταθεῖ σ᾽ αὐτά. Τό ἑπόμενο βράδυ ἔνιωσε καλύτερα. Ἔτσι στηριζόμενος σέ δύο ξύλα στήν ἀρχή καί ἀργότερα σέ κανένα ἔφθασε στό Σερποῦγοφ. Ἀφοῦ μπῆκε στή Μονή «Βλαντίτσνϊι», ζήτησε νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας «Τό Ἀκένωτον Ποτήριον», σύμφωνα μέ τήν ἐντολή πού ᾽χε πάρει. Κανείς ὅμως δέν ἤξερε εἰκόνα τῆς Παναγίας μ’ αὐτό τό ὄνομα. Τότε κάποιος ἀπό τούς μοναχούς εἶπε ὅτι πρέπει νά ’ναι ἐκείνη ἡ εἰκόνα πού ἀπεικόνιζε τήν Παναγία μέ τό Χριστό μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο, ἡ ὁποία ἦταν τοποθετημένη στό προσκυνητάρι τοῦ διαδρόμου πού ὁδηγοῦσε ἀπό τό Ναό στό σκευοφυλάκιο. Ὅλοι ἔμειναν ἔκπληκτοι, ὅταν στό πίσω μέρος τῆς εἰκόνας, διάβασαν τήν ἐπιγραφή πού ἔγραφε: «Τό Ἀκένωτον Ποτήριον».
Στήν εἰκόνα δέ τῶν Κτητόρων τῆς Μονῆς: Ἁγίου Ἀλεξίου Μόσχας καί Ὁσίου Βαρλαάμ, ὁ Στέφανος στό πρόσωπο τοῦ τελευταίου, ἀναγνώρισε τόν μοναχό ὁ ὁποῖος ἐμφανίστηκε τρεῖς φορές στόν ὕπνο του.
᾽Επιστρέφοντας ἀπ’ τό Σερποῦγοφ, ὁ μέχρι τότε ἀλκοολικός καί παράλυτος Στέφανος, ἔγινε τελείως καλά ἀλλά τό σημαντικότερο, δέν εἶχε πλέον ροπή πρός τήν βλαβερή συνήθεια τοῦ ποτοῦ.
Σύντομα τό θαυμαστό γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου ἀλκοολικοῦ διαδόθηκε σ’ ὅλη τήν περιοχή. Πολλοί ἄρχισαν νά προσέρχονται στή νεοεμφανισθεῖσα θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας στό Σερποῦγοφ, ὄχι μόνον ἀπ’ τήν γύρω περιοχή ἀλλά καί ἀπό μακρινά μέρη. Οἱ ἄνθρωποι πού ὑπέφεραν ἀπ’ τό πάθος τῆς μέθης ἤ ἦταν ἐξαρτημένοι ἀπό τό κάπνισμα καί τίς παραισθησιογόνες οὐσίες (ναρκωτικά) καθώς καί οἱ συγγενεῖς τους, προσευχόνταν στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας «Τό Ἀκένωτον Ποτήριον» γιά θεραπεία καί ἀπαλλαγή ἀπ’ τίς ἀσθένειες τῶν παραπάνω παθῶν, ἐνῶ ἄλλοι κατέφθαναν νά τήν εὐχαριστήσουν γιά τήν ἀπαλλαγή τους ἀπ’ αὐτά.
Η Εἰκόνα αὐτή τῆς Παναγίας ὑπῆρχε στό Μοναστήρι «Βλαντίτσνϊι», μέχρι τήν κομμουνιστική ἐπανάσταση στή Ρωσία τοῦ ἔτους 1917. Τό ἔτος 1919 οἱ κομμουνιστές τό ἔκλεισαν καί ὁλόκληρο τό κτιριακό του συγκρότημα μαζί μέ τούς Ναούς ἄλλαξε «χρήση»… Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τότε μεταφέρθηκε στό Καθεδρικό Ναό τοῦ Σερποῦγοφ, τοῦ Ἁγίου Νικολάου.
Κατά τά ἔτη 1928-1930 ἔγινε προσπάθεια ἐπανεορτασμοῦ τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας, ἡ ὁποία λόγῳ τῶν διωγμῶν, εἶχε σταματήσει νά ἑορτάζεται στήν περιοχή. Τότε ὁ Μητροπολίτης τῆς πόλεως, ’Εμμανουήλ, εὐλόγησε κατ’ ἀπαίτησιν τῶν πιστῶν 8 ἀντίγραφα τῆς εἰκόνας. Τό ἔτος 1929 ἔκλεισε ἀπό τούς ἀθέους καί ὁ Καθεδρικός Ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί ὅτι ὑπῆρχε μέσα σ’ αὐτόν κάηκε στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Νάρα.
Οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας «Τό Ἀκένωτον Ποτήριον» συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ἀντιγράφων ἐξαφανίστηκαν, καί κάθε λατρευτική ἐκδήλωση πρός τιμήν τῆςσυγκεκριμένης εἰκόνας ἐξέλειπε (σταμάτησε).
Ἡ εὐλάβεια καί ἡ τιμή πρός τήν προαναφερθεῖσα εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀναβίωσε στό Σερποῦγοφ τή δεκαετία τοῦ 1980. Τό 1990 ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰωσήφ ἐπανασύστασε τήν κατεστραμένη Μονή «Βισότσκϊι» στό Σερποῦγοφ, ὅπου καί μετέφερε τίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας.