ΠΡΟΛΟΓΟΣ
«Πρὸς τίνα καταφύγω ἄλλην Ἁγνή; ποῦ προσδράμω λοιπὸν καὶ σωθήσομαι; ποῦ πορευθῶ; ποίαν δὲ ἐφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμὴν ἀντίληψιν; ποῖον ἐν ταῖς θλίψεσι βοηθόν; Εἰς Σὲ μόνην ἐλπίζω, εἰς Σὲ μόνην καυχώμαι, καὶ ἐπὶ Σὲ θαρρὼν κατέφυγον».
Ὁ ὡς ἄνω θαυμάσιος ὕμνος, εὑρισκόμενος εἰς τόν Μεγάλον Παρακλητικόν Κανόνα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἀποτελεῖ δι’ ἅπαντας τούς εὐσεβείς χριστιανούς προτροπήν προς καταφυγήν εἰς Αὐτήν, διά ἀνακούφησιν καί λύτρωσιν ἐκ τῶν πειρασμῶν, δοκιμασιῶν, καί θλίψεων τῆς παρούσης πολυταράχου ζωῆς.
Ἡ Κεχαριτωμένη Κυρία Θεοτόκος, «ἡ ἐκ πασῶν τῶν γενεῶν προορισθεῖσα», διά τό Μυστήριον τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, οὐκ ἔπαυσε, οὐδέ θά παύση ἵνα εὐεργετεῖ ποικιλοτρόπως τό ἀνθρώπινον γένος, διά θαυμαστῶν ἐπεμβάσεων, («Πολλά γάρ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου…»), αἱ ὁποῖαι ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι σημεῖον ἀντιλεγόμενον εἰς πάσας τάς γενεάς, καθότι συγκρούονται μέ τήν λογικήν τῶν ἀνθρώπων.
Τό γεγονός τοῦτο εἶναι ἰδιαιτέρως ὁλοφάνερον σήμερον, ὅπου ὁ ὀρθολογισμός εὑρίσκεται ἐν ἐξάρσει ἀπορρίψας τόν ἀληθινόν Θεόν, τά πάντα περιεργαζόμενος, τά πάντα ἀμφισβητῶν, ἐπ’ οὐδενί ἀναπαυόμενος καί οὐδέν υἱοθετῶν.
Ἀποτέλεσμα τούτου, τῆς ἀπορρίψεως δηλονότι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀφ’ ἑνός καί τῆς ἐπιθυμίας τοῦ ἀκόπου χριστιανισμοῦ ἀφ’ ἑτέρου, ὁδηγοῦν τούς ταλαιπωρημένους καί ἀναζητώντας ἀνάπαυσιν συνανθρώπους μας εἰς σέκτας ἀλλοθρήσκων· βουδιστῶν, παγανιστῶν, ἰνδουϊστῶν, εἰς μάγους καί μάγισσας, ὅπου δαπανοῦν ἀστρονομικά ποσά, καθώς καί εἰς αἱρετικάς παραφυάδας προτεσταντῶν, εἰς τάς ὁποίας τά λεγόμενα καί ἐπιτελούμενα «θαύματα» καί αἱ «θεραπεῖαι» εἶναι ἐν ἀφθονίᾳ καί εἰς τήν ἡμερήσιαν διάταξιν, ἐπιμελῶς, δι’εὐνοήτους λόγους, προβαλλόμενα. Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι καί ὁ σατανᾶς, μετασχηματιζόμενος εἰς ἄγγελον φωτός, κάνει θαυμαστά τέρατα καί σημεῖα.
Τά ὄντως θαυμαστά καί ἀναμφισβήτητα γεγονότα τῶν θείων ἐπεμβάσεων εἰς τήν ζωήν μας, εἶναι ἡ ἐκδηλουμένη ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῇ Χάριτι τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων.
Εἰς βοήθειαν καί παρηγορίαν τῆς θλίψεως, τῆς ἀνασφαλείας, τοῦ ἄγχους καί τῶν τούτοις ὁμοίων, τά ὁποῖα ἔχουν ἐγκλωβίσει τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας ἀποπνικτικῶς, ὁμοίως καί δι’ ἀνακούφισιν καί ἴασιν ἐκ τῶν ἀσθενειῶν καί πειρασμῶν, προτρέπομεν τούς ἀδελφούς μας χριστιανούς νά καταφεύγουν προσευχητικῶς καί παρακλητικῶς εἰς τήν μεσιτείαν καί προστασίαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων. Ἡ πίστις, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, συνυπάρχει και συμπορεύεται μέ τήν ἐλπίδαν. Ἡ Κυρία Θεοτόκος μᾶς παρηγορεῖ στίς θλίψεις μας, μᾶς προστατεύει ἀπό κάθε κίνδυνον, μᾶς σκεπάζει ἀπό κάθε κακόν τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν. Γίνεται ἔτσι τό ἀσφαλές καταφύγιον καί τῶν χριστιανῶν ἡ προστασία ἡ ἀκαταίσχυντος, ὅσων ἀγωνίζονται τόν ἀγῶνα τῆς πίστεως καί ἀποθέτουν σέ Ἐκείνη καί εἰς τάς ἀκοιμήτους πρεσβείας Της τήν ἐλπίδα των. Ἡ κατάργησις τῆς ἐλπίδος καί ἡ ἐξορία τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωήν ὁδήγησαν τούς ἀνθρώπους εἰς τήν ἀπόγνωσιν καί τήν ἀπελπισίαν∙ καί εἶναι φυσικόν, διότι τό κενόν τῆς ἐλλείψεως τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωήν δέν μπορεῖ μέ τίποτα νά ἀντικατασταθεῖ. Ἡ ἐλπίδα τῶν χριστιανῶν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, εἶναι «ἡ ἐλπίς τῆς δόξης» (Κολ. 1-27). Εἰς ἐπιβεβαίωσιν δέ τῆς ἀμέσου συναντιλήψεως καί προστασίας τῶν δεομένων εἰς τήν Κυρίαν Θεοτόκον, ὁ ἱερός ὑμνογράφος τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος, ὁμολογῶν λέγει: «Οὐκ ἔστιν ἀριθμήσασθαι δυνατόν, μεγαλεῖα τὰ σὰ Θεονύμφευτε, καὶ τὸν βυθόν, τὸν ἀνεξερεύνητον ἐξειπεῖν, τῶν ὑπὲρ νοῦν θαυμάτων σου, τῶν τετελεσμένων διηνεκῶς, τοῖς πόθῳ σε τιμῶσι, καὶ πίστει προσκυνοῦσιν, ὡς ἀληθῆ Θεοῦ λοχεύτριαν».
Ἐπιθυμοῦντες παραμυθυτικῶς νά συμβάλλωμεν εἰς τήν ἀναζωπύρρωσιν τῆς ἐλπίδος τῶν χριστιανῶν καί τήν καταφυγήν αὐτῶν εἰς τό Θεοχαρίτωτον πρόσωπον τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί προστασίας τῶν ἀνθρώπων, παραδίδομεν τά παρόντα θαυμαστά σημεῖα, τά ὁποῖα καταγράφονται εἰς τό ἀνά χείρας βιβλίον, ἅτινα συλλέξαμεν ἐκ διαφόρων παλαιῶν καί νέων βιβλίων θαυμάτων μέ ἐλαφράν διασκευήν τῆς γλώσσης, διά κατανόησιν ὑπό τῶν πολλῶν, μέ τήν εὐχήν ὅπως τήν Κυρίαν Θεοτόκον εἰς τάς διαφόρους περιστάσεις ἐπικαλούμενοι, εὕρωσι ἄμεσην τήν πλήρωσιν τῶν αἰτημάτων αὐτῶν.
«Ἐν ὕμνοις εὐχαρίστοις δοξολογῶ, καὶ γεραίρω τὸ ἄμετρον ἔλεος, καὶ τὴν πολλήν, δύναμίν σου ὁμολογῶ καὶ τὰς εὐεργεσίας σου, ἂς ὑπερεκένωσας εἰς ἐμέ, κηρύττω, μεγαλύνω, ψυχῇ τε καὶ καρδίᾳ, καὶ λογισμῷ καὶ γλώσσῃ πάντοτε».
Ἡ Χάρις, ἡ σκέπη, ἡ προστασία, τῆς Κυρίας Θεοτόκου Χαρᾶς τῶν Θλιβομένων, μετά πάντων τῶν προσκυνούντων καί τιμώντων Αὐτήν.
Ἔγραψα ἐν τῷ κελλίῳ μου
τῷ Σαββάτῳ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου.
Ἀρχιμ. Ἰγνάτιος